Kada se od Prijedora zaputite na jug, pitomom dolinom Sane, prema Oštroj Luci i Sanskom Mostu, negde na petnaestom kilometru, u ataru sela Ništavci, na uzvišenju iznad puta, naići ćete na manastir Klisinu.
Smatra se da je prvi manastir na ovom mestu sagrađen još u 13. veku. Rašireno je verovanje da je isti bio zadužbina srpskog kralja Stefana Dragutina Nemanjića, koji je Srbijom vladao od 1276. do 1282. godine. Taj podatak koristi i internet enciklopedija Vikipedija, ali nameće se pitanje odakle zadužbina vladara srednjovekovne Srbije u severozapadnoj Bosni. Ako manastir ime veze sa Nemanjićima, izgleda logičnije da ga je podigla, sama ili sredstvima koja je dobila od oca, Dragutinova kćerka Jelisaveta, koja se udala za potonjeg bosanskog bana Stefana Kotromanića.
I o rušenju manastira postoje dve teorije. Po prvoj, manastir su srušili Turci, islamski varvari sa istoka. Nakon što su 1463. okupirali Bosnu. Po drugoj manastir su srušili katolički varvari sa Zapada. Naime, papa rimski Inoketije treći je u 13. veku izdao naredbu da se svi pravoslavni manastiri u zapadnim srpskim krajevima spale, a monasi pobiju.
Bilo kako bilo, ostalo je samo narodno predanje, koje je prenošeno sa kolena na koleno i ime Klisina, koje je podsećalo da se na uzvišenju iznad Sane nekada nalazila pravoslavna svetinja. Naime, ime manastira potiče od grčke reči eklisija, koja u prevodu znači crkva.
Crkva je kasnije obnovljena od drveta. Kada i kako nije poznato. Skromno drveno zdanje je narodu ovog kraja služilo kao parohijska crkva. Sve do 1941. godine kada su ga, u pokušaju da zatru krajiški srpski narod, spalili prijedorski Hrvati i muslimani. Krvnici zatrovani vatikanskim fundamentalizmom i Hitlerovim nacizmom. Suočeni sa zverskim ponašanjem svojih dojučerašnjih komšija, koje su na Grmeču i Kozari, oko Grmeča i Kozare, zapalile desetine srpskih sela i zaklale desetine hiljada srpske dece, žena, staraca, domaćina….spalile i opljačkale brojne srpske crkve, preživeli meštani Ništavaca su crkveno zvono spasili tako što su ga jedne noći potopili u reku Sanu.
Da bar ono preživi. Da potomcima za uspomenu ostane. Da decu, ako ijedno od ustaškog noža i jama bezdanki pretekne, podseća na očeve i običaje, na sabore pored seoske crkve, na krštenja i venčanja…na nekadašnji lep život u rodnom selu. Na život pre klanja.
Odmah posle oslobođenja BiH od ustaša i njihovih tutora Hitlerovih nacista na zgarištu crkve podignuta su četiri drvena stuba. Pojedini meštani tvrde da su to učinili preživeli partizani. Koji su umesto ostavljenih domova zatekli zgarišta, umesto ostavljenih porodica grobove. Koji su bili rastrzani između komesarske naredbe da neguju bratstvo i jedinstvo i želje da osvete svoju zaklanu decu, majke, braću i sestre. A pokolju Hrvata i muslimana nad Srbima u Bosanskoj krajini su bili toliko strašni, da se ni komunistička partija nije usudila da u svojim vojnicima suzbija želju da se za pokoj duše svojih poklanih pomole uz odjek zvona sa svoje crkve.
Stubovi su povezani poprečnim gredama na koje je obešeno zvono izvađeno iz reke, pa se tu za velike praznike vršilo bogosluženje, a o Duhovima i Ognjenoj Mariji održavali narodni zborovi. Na kojima se još mnogo godina posle rata više tugovalo, nego radovalo.
Devedesetih godina prošlog veka paroh iz Oštre Luke, otac Petar Milovac, pokrenuo je inicijativu za ponovnu izgradnju crkve na Klisini. Dogovoreno je da se izgradi mala i skromna crkva. Međutim, kada je 1991. na čelo Petrovačko-bihaćke eparhije došao vladika Hrizostom, on je odlučio da se podigne veća crkva. Dostojnija predanja o Klisini i njenoj viševekovnoj istoriji.
Prilikom kopanja temelja novoj crkvi pronađeni su temelji male drvene crkve iz turskog perioda, a u samom hramu i oko njega pronađeno je nekoliko grobova. Crkva je završena 1993. godine, kada je Krajinom uveliko besneo novi rat Hrvata i muslimana protiv srpskog naroda i posvećena je Ognjenoj Mariji ili Ognjenoj Marini, zavisno od toga kako se ime ove svetiteljke izgovara u kom kraju pravoslavnog sveta. Klisina je 1998. proglašena za manastir sa imenom Svetomarinska Opštežiteljna Obitelj.
U Klisini se nalaze čestice moštiju nekoliko pravoslavnih svetitelja. U pitanju su ostaci Ognjene Marije, Svetog Teodora Tirona, Svetog Petra Koriškog, prepodobnog Georgija (Vitkovića), prepodobnog Grigorija Gornjačkog i prepodobnomučenika Medljanskih Serafima, Avakuma i Mardarija.
Manastirski konak je sagrađen 2000. a osvećen sledeće godine. U međuvremenu oko svetinje je podignut zid, kojim je uokvirena fizička i duhovna celina koja sve više postaje jedan od centara duhovnosti srpskog naroda oko Prijedora, grada heroja i mučenika.
Srbijadanas.com